amiranda-z-ulicy-kamiennej

zawsze jest tak że rzeczy proste sa najbardziej niezwykle.W milości nie trzeba slow .po to sa uczucia.kiedys przeczytalam pewna ksiazke ktora bardzo mnie zmienila .to co bylo kiedys strasznie trudne stalo sie niezwykle proste.Moje serce obawiialao sie cierpień.'Powiedzialam mu że strach przed cierpieniem jest straszniejszy niz samo cierpienie.I że żadne serce nie cierpialo nigdy ,gdy siegalo po swoje marzenia'

tylko w Bozych wlosach

kwitną pomarańcze

kokony slońc

jestem choc wciaz mnie nie ma.wczoraj pelna goryczy po stracie.dzisiaj pelna nadzieji i szczescia.Zycie nie jest proste ale wlasnie dlatego je kocham.Choc z zewnatrz twarda spelnaijaca wszelkie wymagania kogos nierealnego aczkolwiek idealnie przystosowanego do naszego toksycznego srodowiska.Przez wielu stworzona by upiekszac istnienie przyjaciol.Moze to i prawda jak powiedziales ze strasznie mi zazdrosciesz ze potrafie malowac...ze tylko malarz jest w stanie zatrzymac chwile taka jaka ona pozostanie w naszych wspomnieniach.zaczynam to doceniac.wzielam sie do pracy tworczej.dla ciebie.ciesze sie ze juz niedlugo przemaluje swoj swiat w kolory teczy.jeszcze 2 tygodnie...jesli zechcesz twoj tez moge.jesli tylko pozwolisz.

wstyd.zapomnienie.siedze obok otwrtego okna i wdycham cudze uczucia.walcze z soba.a moze z "inna"?tak,sa nas dwie.wciaz nienawisc tanczy we mgle z miloscia.krwawo deptaja po swoich wspomnieniach...ustepuja.tak jak wiatr goni wciaz slonce tak i one nieudolnie probuja sie zlaczyc.nicosc jest wielka ale nigdy nie przekroczy swyg ogromem strachu.demony powoli budza sie w samotnosci .skrycie usmiechaja sie do mnie i prosza o wiecej.chca oklasków ,pragna lez.lakna nieszczesia.podsuwaja wspomnienia .tak.ale tylko te ktore najbardziej bola-nie dzialaja juz jak niedawna abrozja bogow.sa ironiczne.perfidnie ,z pelna swidomoscia wyrywaja mnie po kawalku,krok po kroku tworza niezapomniny spektakl .chca bym przestala walczyc.ustala .

koniec buntu.klade bron jak tchorz.

ginac w wojnie za ojczyzne jest pieknie ale ginac we wlasnej wojnie uczuc to najwieksza tragedia kazdego z nas.nie przynosi chwlay.znika duma i honor przecierajc miejsca ciemnosci i wiecznemu wstydowi...

"pytasz czy znam kraine szczescia      bez krwi bólu i piesci

pytasz czy znam zapach swego domu  bez krwi bólu i pieści?"

pytasz.a ja?milcze.zabijam.kogo/siebie.co wieczor co noc.nieliczne usmiechy szczerosci wieszam nad lózkiem.kiedys je kocham ,teraz mnie wypalaja od srodka.

ubiore czerwona sukienke.stane tuż obok.nasyce sie widokiem slodkiej krwi.

znow wraca pragnienie.tak odwieczne i tak proste.a ja patrze mu w oczy i odwracam sie .uciekam.

pola elizejske ?splonely...druga zabrala je do siebie.zaborcza i pewna.zamknela mi oczy.

pragne.

plone.

jeszcze jedna proba.kolejna.moze wreszcie ostatnia?

nie potrafiej juz kochac.kiedy skonczy sie taka droga i gdzie?

moze tym razem bedziesz anilem.dam wszystko.

zaufam.

a ty?

pozwolisz zamknac mnie w kokonie czy wypuscisz na wolnosc?

zeslesz mi noca pocalunki czy pozwolisz demona chlonac?

kim jestem?ty wiesz.

jesli mnie choc raz posluchasz - uslyszysz.

glos dziecka.

gniew i bezbronnosc.